در معبرِ قتلِ عام شمع‌های خاطره افروخته خواهد شد. 
دروازه‌های بسته به‌ناگاه فراز خواهد شد
دستانِ اشتياق از دريچه‌ها دراز خواهد شد 
لبانِ فراموشی به خنده باز خواهد شد 
و بهار در معبری از غريو 
تا شهرِ خسته پيش‌باز خواهد شد. 
سالی آری بی‌گاهان 
نوروز چنين آغاز خواهد شد.*

زنده یاد «فریدون اعظمی» متولد اول فروردین ۱۳۲۵ از خرم آباد دارای درجه لیسانس از دانشگاه جندی شاپور، متاهل و دارای دو فرزند بود. وی از اعضای رهبری «سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر» و در نظام شاهنشاهی از یاران دکتر هوشنگ اعظمی بود که سال‌های ١٣۵٢ تا ۱۳۵۶ را در زندان به سر برد.

در انقلاب بهمن در خوزستان فعالیت می‌کرد و در سال ۱۳۶۰ به تهران آمد. وی در نیمه شب ۱۶ دی‌ماه ۱۳۶۰ به همراه همسر و دو فرزندش (که بعدا آزاد شدند) توسط سپاه پاسداران در خانه‌اش بازداشت شد. در آغاز دستگیری تا مرداد ۱۳۶۱ در بند ۳۰۰۰ (کمیته مشترک سابق) نگهداری شد و بعد به زندان اوین منتقل گردید.

پس از دستگیری فریدون اعظمی، باز هم فداییان خلق (اکثریت) بیکار ننشستند و با ابراز خوشحالی از دستگیری رهبران سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر (از جمله علیرضا سپاسی آشتیانی و حسین احمدی روحانی و عده‌ای دیگر از جمله فریدون اعظمی) در نشریه کار شماره ۱۴۹ به تاریخ چهارشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۶۰ در صفحه ۱۷ باز هم چهره منفور خود و حمایت بی چون و چرای ضد انقلابی خود از جمهوری اسلامی و «خط امام» را تایید کرده و تاکید کردند که «آری این انقلاب است که در جریان بالندگی، ناخالصی‌ها را به دور می‌ریزد و خائنین را در زیر گام‌های سنگین و استوار خود له می کند.» (۱)

رفیق فریدون در زندان تحت شکنجه شدید قرار گرفته و از چهره‌های مقاومت زندان در آن سال‌ها بوده است. اتهامات فریدون «عضویت در سازمان پیکار، مرتد و ملحد بودن» عنوان شده است.

حکم اعدام در تاریخ ٨ آبان‌ماه ۱۳۶۱ در زندان اوین اجرا شد. گفته می‌شود وی و هم‌بندی‌اش رفیق داوود مدائن (از اعضای سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران ـ اقلیت) را سه بار به پای جوخه اعدام بردند و همراهان آنها را تیرباران کردند. در آخرین شب که مصادف با عاشورا بود آن دو را هم تیرباران کردند.
و این آزادی‌خواهی در خون ایرانیان ریشه دوانیده و تا آزادی ایران زمین ادامه دارد.

یادش گرامی و راهش پر ره رو باد!

پی‌نوشت:
(۱) نشریه کار شماره ۱۴۹ به تاریخ چهارشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۶۰ در صفحه ۱۷

* نوروز در زمستان– احمد شاملو از دفتر حدیت بی قراری ماهان