درسال ۱۳۳۲ در اعتراض سفر ریچارد نیکسون به ایران تظاهرات دانشجویی در دانشکده فنی تهران آغاز شد که در این تظاهرات و حمله نیروهای نظامی به داخل دانشکده، ۳ دانشجو به نامهای احمد قندچی (از طرفداران جبهه ملی)، مصطفی بزرگ نیا (عضو کمیته مرکزی سازمان جوانان حزب توده ی ایران) و مهدی شریعت رضوی (از کادرهای سازمان جوانان حزب توده ی ایران) کشته شدند. این اتفاق در( ۱۶ آذر ۱۳۳۲) اتفاق افتاد. بعد از آن واقعه، صبح هنگام ورود نیکسون، یکی از روزنامه‌ها در سر مقاله خود تحت عنوان «سه قطره خون» نامه سرگشاده‌‌ای به نیکسون نوشت. نویسنده ابتدا به سنت کهن ایرانیان اشاره کرده بود که هرگاه مهمان عزیزی برای ایرانیان ‌می‌رسد،‌ متناسب با شأن و مقام او برایش گوسفند و گاوی قربانی ‌می‌کنند و سپس خطاب به نیکسون گفته بود: آقای نیکسون ! وجود شما آنقدر گرا‌می و عزیز بود که در قدوم شما سه تن از بهترین جوانان این کشور،‌ یعنی دانشجویان دانشگاه را قربانی کردند، از آن زمان روز۱۶ آذر به عنوان روز و سنبل دانشجو نام گرفت و قبل از اینکه نظام جمهوری اسلامی به حکومت برسد و در زمان به حکومت رسیدن جمهوری اسلامی بسیار حکومت مانور براین روز داد تا باعث بدنامی نظام سابق گردد. در صورتیکه همانگونه که می بینید حتی یکی از احزاب دانشجویان کشته شده از اول حکومت جمهوری اسلامی مورد مهر نظام قرار نگرفت و حتی یک دانشجو از عوامل حزب مورد اعتماد نظام دراین واقعه کشته نشدند اما نظام به نام وبه کام خود برای کوبیدن مخالفان خود و قلع و قمع آنها و احزاب مختلف از این روز بسیار بهره برد تا به مرور زمان حنای نظام رنگ خود را از دست داد و کم کم همین روز ۱۶ آذر به روز مخالفت با نظام و در خواست اجتماعی وسیاسی و… مردم و دانشجویان تبدیل گردید و دانشجویان در این روز درخواستهای خود وجامعه را به صورت مسالمت آمیز مطرح میکردند.
اما کم کم با رو به توتالیتر شدن نظام وبه وجود آمدن جو خفقان بیشتر هر روز بیشتر از روز قبل و هر سال بیشتر از سال قبل ، دانشجویان در این روز خواسته های خود و جامعه را به صورت جدی تری ابراز کردند و نظام جمهوری اسلامی که داد (جمهوریت اسلامیت و آزادیت) داشت کم کم نشان داد هیچ کدام از این سنبل ها را نه تنها در خود ندارد بلکه از (جمهوریت جز دیکتاتوری محض) و( از اسلامیت به اسم دین سوء استفاده از اعتقادات مردم) و از (آزادیت جز زندان، شلاق ، شکنجه ، اعدام ) و… چیزی ندارد و همچون شیر بی یال و دم و کوپال خود را نشان داد و نشان داد که جز دیکتاتوری و قبول نکردن حرف مخالف خود و سرکوب مخالف به هر نوع کار دیگری نمیکند و برای سرکوب مردم خود دست به هر کاری می زند، حتی باج دادن به کشورهای بیگانه. اما در این روز هر سال دانشجویان ایران این مراسم را با جو خفقانی که نظام راه اندازی کرده با شکوه تر ومصمم تر و پر شورتر این مراسم را بر پا میکنند و نظام نیز در این روز بدون توجه به حرمت دانش و دانشگاه افراد و عوامل خود را با لباس های شخصی برای ضرب و شتم دانشجویان وارد خیابان ها و دانشگاه میکند، که حرف وسخن این عزیزان چیزی نیست جز خواسته های به حق مردم جامعه که در این روز که به عنوان سنبل و نماد دانشجو است از زبان دانشجویان میهن ابراز میگردد.
دوستان، یاران، مبارزان و مردم آزادیخواه ایران زمین، باز ماه آذر و روز دانشجو فرا رسید روز عزیزانی همچون مجید توکلی ها، مجید دری ها، بهاره هدایت ها ، مهدیه گلروها و… امسال این عزیزان و بسیاری دیگر در جمع ما مردم نیستند، این عزیزان یا به تبعید اجباری محکوم شدند و یا جان خود را از دست دادند و عده کثیری از آنان در دخمه های این نظام پوسیده ضحاک صفت عمر را در مریضی و درد و رنج می گذرانند و با فشار روزافزونی که نظام بر این عزیزان می آورد برای سر خم کردن پیش این نظام همچون کوه بر سر عهد وپیمان خود با آزادی خواهان و آرمان های آزادی خواهانه خود و مردم ایستاده اند. جای آن دارد یکبار دیگر در ۱۶آذر امسال همه با هم همچون آذرخش بر سر این نظام پوسیده فرود آییم و آن را از هم متلاشی کنیم.
امروز چشم آن عزیزان به حرکت ما و همت ما است پس این بار با حرکتی سراسری در ۱۶ آذر ایران را پر کنیم از طنین شعر «یار دبستانی من»، ایران را پر کنیم از نوای «ای ایران ای مرز پر گهر» و با صدای بلند فریاد بزنیم زندانی سیاسی آزاد باید گردد و به عنوان یک ایرانی وطن دوست میگویم در قدوم آقای نیکسون مردم ایران۳ دانشجو قربانی کردند. از زمانی که قدوم نظام جمهوری اسلامی به ایران باز شد تا بحال چند جوان دانشجو، مرد و زن مبارز مردم ایران دربرابرشما قربانی کرده اند؟ آیا تا بحال رحمی در دل شما آمده است ؟ یاران ومبارزان ۱۶ آذر از راه فرا میرسد وحرکت و همت ما هم باید بیشتر ومحکم تر فرا رسیده باشد، بیایید این بار چون هر سال اما پر غرورتر ومحکم تر از هرسال ندای خود را به گوش دنیا برسانیم وعزیزان زندانی خود را شاد کنیم. دوستان، یاران، عزیزان چندبار قرار است به دنیا بیاییم چندبار زندگی کنیم وچند بار از این دنیا برویم. یک بار می آییم برای زندگی ویک بار عمر به پایان می رسانیم ومی رویم، خوشا آنکه با عزت زندگی کنیم و با عزت برویم.

زنده و پاینده ایرانی و ایران، جانم فدای ایران
نویسنده: ستار*

*برگرفته از سایت رهسا نیوز