در روز دوازدهم اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۴۰ خورشیدی معلمان کشور جهت احقاق حقوق حقه خود دست به اعتراض و اعتصاب سراسری زدند.

معلمین تهران در این روز قصد ورود به محوطه وزارت فرهنگ را داشتند که از ورود آنان جلوگیری به عمل آمد.
معلمان راهی میدان بهارستان شدند و جلو ساختمان مجلس روی زمین به تحصن نشستند. پلیس برای متفرق کردن آنان از ماشین آب‌پاش استفاده کرد ولی معلمان از جای خود تکان نخوردند.

دکتر خانعلی دبیر ۲۹ ساله دبیرستان جامی به اتفاق چند دانش آموز به بالای ماشین آب‌پاش رفته و جهت شیلنگ را عوض کردند. در این زمان پلیس شروع به تیراندازی هوایی کرد ولی باز معلمان از جای خود بر نخواستند.
در این هنگام سرهنگ ناصر شهرستانی، رییس کلانتری شماره دو اقدام به شلیک نمود که دکتر خانعلی مورد اصابت گلوله قرار گرفت و در بیمارستان درگذشت.
محمد درخشش رییس جامعه معلمان ایران و رهبر اعتصاب نیز دستگیر و به زندان افتاد.

از آن به بعد اعتراض رنگ سیاسی به خود گرفت و معلمان چهار شرط برای پایان اعتصاب به شرح زیر اعلام کردند:

جمهوری اسلامی در حال سازمان دادن کارزار دیگری زیر نام «انتخابات» ریاست جمهوری ست و این روزها همین مساله به موضوع مورد بحث در بین بسیاری از نیروهای سیاسی و مردم تبدیل شده است.

لنین در کتاب دولت و انقلاب به نقل از کارل مارکس در مورد ماهيت دمکراسی سرمایه داری و انتخابات آن می گوید: سرمایه داری و طبقه حاکم «هر چند سال یک بار به ستم کشان اجازه می دهند تصميم بگيرند که از ميان طبقۀ ستم گر چه کسی در پارلمان نماینده و سرکوب کنندۀ آنان باشد!»(۱)

البته هنگامی که سخنان مارکس را با توجه به اصل مارکسیستی «تحلیل مشخص از شرایط مشخص» در چارچوب سیستم اقتصادی- سیاسی حاکم بر ایران و منافع طبقه حاکم بررسی می کنیم می بینیم که حتی یک انتخابات با ماهیت دمکراسی سرمایه داری، تا به امروز در رژیم جمهوری اسلامی برقرار نبوده است. در نتیجه این عمل کاملا اشتباهی ست که عده ای با استناد به جمله بالا از قول مارکس در یک تحلیل مشخص از شرایط مشخص ِحاکم بر ایران می کوشند شرایط ایران با جوامع سرمایه داری مورد اشاره مارکس یکسان جلوه دهند. در جامعه تحت سلطه ایران ستم کشان مانند جوامع کلاسیک سرمایه داری حتی اجازه نمی یابند هر چند سال یک بار، از میان ستم گران یکی را برای ادامه مناسبات وابسته به امپریالیسم حاکم انتخاب کنند.
به خواندن ادامه دهید →

سخنی با «مستر پُخ»های «منتقد» آموزگار آزادگی صمد بهرنگی!

بار دیگر صمد، این معلم و یار زحمت کشان، کسی که آثار و زندگی اش، نه تنها زندگی هم نسل ها بل که زندگی نسل های بعد از خود را نيز دگرگون کرد آماج حملات کینه توزانه کسانی قرار گرفته که زیر نام «روشن فکر» دانسته و یا ندانسته حرف های قدرت حاکم علیه او را با کمی تغییر و یا حتی بدون هیچ تعدیل و تغییری تکرار می کنند. دشمنی قدرت های حاکم با صمد که همیشه طرفدار طبقات محروم بود قابل فهم است. اما هنگامی که عده ای از تیپ هایی که خود صمد در زمان خود از آنها به عنوان «چوخ بختیار» نام می برد (و فرزندان خلف آنها که نوع معاصر همان چوخ بختیار ها می باشند و در نظام جمهوری اسلامی پرورده شده اند) هم به این کارزار می پیوندند، شدت نیاز به ترور شخصیت و افکار صمد از سوی طبقات مرفه و همچنین دامنه تاثیر و عظمت او هر چه بیشتر معلوم می شود. بله در کارزار «صمد زدائی» کار دشمن به جایی رسیده که حتی مجبور است از زبان و قلم «مستر پُخ ها»یی استفاده کند که با قلم و فیلم و فکرشان در خدمت نظام مردم ستیز حاکم قرار داشته و تمام آمال و آرزوهای شان حداکثر به قدرت رسیدن امثال موسوی هاست. کسانی که نام خود را «روشن فکر» و «روزنامه نگار» و «فیلم نامه نویس» گذاشته اند اما وظیفه واقعی شان زدن مخ جوانان به نفع ارتجاع حاکم است. بله! اینها و «استادان» و رهبران «محبوب» و «محصور» «سبز» شان که هنوز خون فرزندان صمد در دهه ۶۰ را بر دستهاشان دارند بار دیگر این روزها قلم به دست گرفته تا با ترور شخصیت صمد این اسطوره پایداری، بکوشند تا افکار انقلابی او را در ذهن جوانان نسل فعلی که با هر چه دارند برای آزادی مبارزه می کنند ، خدشه دار کنند.

به خواندن ادامه دهید →