برای كسی چون من كه به دلیل ناراحتی جسمی نمی‌تواند برای دفاع از حق خود سلاح بردارد و ناگزیر است تنها به قلم زدن اكتفا كند، ادامه مبارزه از خارج كشور فقط در صورتی قابل توجیه است كه سرپوش اختناق پلیسی مجالی برای تنفس آزاد، برای نوشتن و گفتن، باقی نگذارد.
امیدوارم دیگر چنان وضعی پیش نیاید، هر چند كه همین حالا هم شرایط بدبینانه كم نیست و می توانم بگویم كه چهار دقیقه مجال سخن گفتن (كه آن را باید، آزادی صادق خانی، نامید) غنیمت مغتنمی‌ نیست، عطائی است كه بدون گشاد دستی می‌توان به لقای آقایان بخشیدش.

– البته در این مورد خاص باید این را هم بگویم كه من استفاده از وسایل ارتباطی دولتی را اصولا در هیچ شرایطی برای روشنفكران تجویز نمی‌كنم. وسایل ارتباط جمعی دولتی، مفت چنگ روشنفكران دولتی!- هیچ دولتی آن قدر آزاده نیست كه سخن منتقدان خود را تحمل كند. پس اگر كرد حتما كلكی در كار است… برنامه اجتماع زنان را در تلویزیون تماشا كردید؟ – خوب، این یك چشمه اش!… اجتماع زنان را (ظاهرا بدون سانسور!) در تلویزیون نمایش دادند به خواندن ادامه دهید →