مادر انقلابی، رفيق صدیقه غروی که در خانواده، عزت ناميده می‌شد؛ مادر دو چریک فدایی خلق رفقا احمد و مجتبی خرم‌آبادی بود. وی در اردیبهشت‌ماه سال ١٣٠۴ چشم به جهان گشوده بود و تا قبل از پيوستن به سازمان چریک‌های فدایی خلق و شرکت عملی در امر مبارزه، هم‌چون هر زن خانه‌داری در چهارچوب فرهنگ حاکم بر جامعه، زندگی‌اش به رتق و فتق امور خانه و خانواده محدود می‌شد. اما جریان مبارزه مسلحانه در سال‌های ۵٠، توجه او را نيز هم‌چون بسياری از زنان و مردان شریف و هوشيار نسبت به مسایل اجتماعی و سياسی جاری در جامعه به خود جلب کرد. به خصوص که فرزند بزرگ وی احمد خرم‌آبادی به مثابه یک چریک فدایی خلق گرفتار دخمه‌های رژیم شاه گشته بود و رفيق عزت با رفتن به درب زندان‌ها برای ملاقات با فرزندش با خانواده‌های مبارز زندانيان سياسی آشنا شده و از آن‌ها نيز تاثير می‌گرفت. رژیم شاه رفيق احمد را در ١۴ تيرماه سال ۵٠ تيرباران کرد و این امر باعث شد که مادر غروی هر چه بيشتر قساوت‌ها و جنایات رژیم شاه را بشناسد که خون بهترین فرزندان ایران که می‌توانستند خدمات ارزنده‌ای برای جامعه خود انجام دهند را در زندان‌های خود و یا در ميدان‌های تير بر زمين می‌ریخت. کينه و خشم وی نسبت به ستم‌کاران و جنایت‌کاران در آن سال‌های انقلابی با مشاهده تلاش‌های بی دریغ و تا پای جان مبارزین مسلح انقلابی برای رهایی مردم از زیر یوغ ظلم و ستم از یک طرف و جنایات و تبه‌کاری‌های رژیم شاه از طرف دیگر هر روز فزون‌تر می‌شد.
به خواندن ادامه دهید
پریسکه 