سعی کردند ما را دفن کنند،
غافل از این که ما بذر بودیم …! ارنستو چه گوارا

پدربزرگ عزیزم (سهراب خان اسدیان فِیلی) به تاریخ پیوست!

چند روزی از بزرگ‌داشت این مرد بزرگ می‌گذرد؛ نوشته‌های بسیاری درباره زندگی‌نامه او و برادران عزیزش (توکل و نوراله) و فرزند دلاور او (سیامک) منتشر شده است. پس من در این مورد سخن را کوتاه می‌کنم.

اقوام، دوستان و آشنایان، هر کدام از منظر خود ‌در مورد پدر بزرگم سخن گفته‌اند. همه این عزیزان سعی کرده‌اند که شخصیت او و زندگی پر فراز و نشیبش را به خوبی توصیف کنند اما گاهی بعضی از خصوصیات هر انسانی فقط و فقط درون قلب خانواده او شکوفا می‌شود و شاید دیگران کمتر بتوانند این خصلت‌ها را لمس، حس و بیان کنند. پدر بزرگ مهربانم نیز از این قصه مستثنا نیست.

بابا اسدی در راس خانواده ما یک قلب تپنده بود … قلبی که مویرگ‌های آن را همسرش (داآ)، فرزندان، نوه‌ها، عروس‌ها و دامادها تشکیل می‌دادند. او همیشه سعی می‌کرد بنیاد خانواده را محکم نگهدارد و همواره به اعضای خانواده امنیت و آرامش می‌داد.

ما وارثان دردهای بی‌شماریم
ما گریه‌های چشم‌های انتظاریم!

سهراب اسدیان فِیلی پدر زنده یاد سیامک اسدیان در سن نود و چهار سالگی درگذشت.

پدر اسدیان که در سال ۱۳۰۸ در لرستان (روستای گُرزکُل از توابع شهر خرم آباد) به دنیا آمده بود شخصیتی بسیار محکم داشت؛ مهربان بود و دل‌سوز. مورد اعتماد بود و از احترام و جایگاه خاصی در میان مردم برخوردار بود.

پدر اسدیان در دوران دیکتاتوری پهلوی (پدر و پسر) رنج‌ها و ناملایمتی‌های بسیاری را از سر گذرانده و عزیزان بسیاری را از او و خانواده گرفته بودند؛ بارها به ساواک برده شده بود و تحت فشار روحی و روانی و شکنجه قرار گرفت تا اطلاعاتی از فرزند برومندش سیامک که در سن هفده سالگی به همراه دکتر هوشنگ اعظمی برای مبارزه با دیکتاتوری شاه مخفی شده بودند را به آنها بگوید اما این پدر شجاع و استوار حاضر نشد حتی کوچک‌ترین اطلاعاتی را به مزدوران ساواک بدهد‌.

گزارشی از چگونگی به خون خفتن یازده تن مبارز در چهارم آبان ۱۳۶۱ در «خاوران» اراک
به نقل از: پیام فدایی ارگان چريک‌های فدایی خلق ایران شماره ۲۳۷، فروردین‌ماه ۱۳۹۸

کوهستان «مودَر» واقع در شهرستان اراک یکی از ده‌ها و صدها «خاوران»های کوچک و بزرگی‌ست که در طول دهه خونین شصت توسط رژیم جنایت‌پیشە جمهوری اسلامی به وجود آمده و دامنه صبور این کوه خاموش اما مغرور محل دفن پیکرهای یازده تن از کمونیست‌ها و آزادی‌خواهانی‌ست که در سال ۱۳۶۱ در مقابل جوخە آتش مزدوران جمهوری اسلامی قرار گرفتند و خون ریخته شده از جان‌های شیفته و زلال‌شان را نثار آبیاری نهال آزادی توده‌های محروم نمودند.
به رغم تمام کوشش‌های کثیف لاش‌خورهای جمهوری اسلامی برای پنهان کردن این جنایت، در تمام طول این سال‌ها در سرمای زمستان و گرمای خشک تابستان، «مودر» نه تنها میعادگاه خانواده‌های داغدار این عزیزان در خاک خفته بوده، بلکه «عابران ناشناس» فراوانی هم بوده‌اند که مخفیانه و به دور از چشم شب پرستان با دیدار از این گورستان کوچک و گل‌باران کردن قبرهای این عزیزان مراتب حق شناسی خویش از خواهران و برادران عدالت‌خواه و سرفرازشان را در مقابل جلاد اعلام کرده‌اند و راز «مودر» را در مقابل دیدگان حسرت‌بار دشمن سینه به سینه منتقل و برای نسل بعد از خود نیز آشکار کرده‌اند. دسته گل‌های سرخ زیبای نهاده شده بر آرامگاه جان‌باختگان «مودر» هم تا آخرین نفس خود و پیش از آنکه با بخشیدن تمام طراوت و تازگی خویش به این عزیزان در خاک خفته پژمرده شوند داستان «مودر» را برای عابران و مسافران جویای قله‌های بلند این کوه نقل کرده‌اند. تا جایی که حتی چوپانانی که در زمان وقوع این جنایت هنوز حتی پا به این جهان نگذاشته بودند با نشان دادن احترام نمی‌گذارند تا گله‌های‌شان در این قسمت از کوهستان چَرا کنند.

در ٨ تير ماه سال ١٣۵۵ با یورش نيرو های سرکوب گر شاه به یکی از پایگاه های سازمان چریک های فدائی خلق ایران، طبقه کارگر ایران تعدادی از رهبران و رزمندگان پيشرو خود را از دست داد. یکی از این رزمندگان، چریک فدائی خلق رفيق فاطمه حسينی بود. شير زنی که در آخرین نبرد قهرمانانه اش تا آخرین گلوله برای رسيدن به آزادی و سوسياليسم جنگيد و برگی درخشان به دفتر مبارزات کمونيست ها جهت رهائی طبقه کارگر از ظلم و ستم و استثمار افزود.
رستاخيز سياهکل و آغاز مبارزه مسلحانه عليه سرمایه داری وابسته حاکم بر ایران و رژیم دیکتاتوری حافظ آن، نشان داد که طبقه کارگر ایران پس از فترتی طولانی، گام های بزرگی در جهت تشکيل سازمان رزمنده خود به پيش برداشته است. در آن سال ها سازمان چریک های فدائی خلق ایران به مثابه سازمان سياسی – نظامی طبقه کارگر با مبادرت به مبارزه مسلحانه فضای سياسی جامعه را دگرگون نمود و از جمله شرایط را برای رشد و گسترش مبارزات کارگری تسهيل نمود.

به خواندن ادامه دهید →

نوشته ای که در زیر ملاحظه می نمائید، ترجمه فارسی متنی است که در افشاگری از رژیم منفور جمهوری اسلامی در مقابل ساختمان جشنواره جهانی فیلم در شهر مونترال کانادا، در روز پنج شنبه بیست و هفتم اوگوست ۲۰۱۵، توسط فعالین چریک های فدائی خلق ایران در تورنتو، به زبان انگلیسی خوانده شد.

خطاب به جشنواره جهانی فیلم در مونترال کانادا:
شرم بر شما به خاطر نمایش فیلم «محمد» به عنوان فیلم افتتاحیه جشنواره، فیلمی که با هزینه بیش از ۱۱۰ میلیارد تومان (۵۰ میلیون دلار) توسط دولت جنایت کار ایران ساخته شده است.
بودجه این فیلم، پول خون هزاران نفر از هنرمندان، نویسندگان، روزنامه نگاران، دانشجویان، زنان و کارگران ایرانی است که تنها به خاطر مخالفت و اعتراض به رژیم جمهوری اسلامی ایران به حبس و مجازات، شکنجه و غالبا به اعدام محکوم می شوند.
شرم بر شما که نه از مبارزات مردم ایران، بل که از یک فیلم دولتی طرفداری و حمایت می کنید، فیلمی که توسط وحشی ترین رژیمی که در تاریخ اخیر ایران وجود داشته ساخته شده است.

فیلم «محمد» که توسط رژیم جنایت کار، خون ریز و سرکوب گر ایران ساخته شده، در خدمت لاپوشانی و سرپوش گذاشتن بر فقر، سرکوب و خفقانی قرار دارد که این دولت، وحشیانه بر مردم ایران تحمیل کرده است. نمایش فیلم «محمد» یکی دیگر از تهاجمات فرهنگی رژیم جنایت کار ایران می باشد.

به خواندن ادامه دهید →

سبزه میدان (سبزه میدو sabza miydou) در شهر خرم آباد (خورمووه) برای بیشتر لرستانی‌ها به ویژه اهالی شهر خرم آباد نامی آشنا و خاطره انگیز است؛ و این خاطره انگیزی برای آنهایی که هم‌اینک دهه‌های ۴ و ۵ و … عمر خود را پشت سر می‌نهند صد چندان است.

نام این میدان کوچک با بسیاری از اتفاقات و نام‌های بزرگ سده اخیر لرستان گره خورده است و در میان این همه، نام پزشکی زبردست و مردم‌نواز و دل‌سوز و بخشنده و … بیش از دیگر نام‌ها می‌درخشد. پزشکی که دستانش درمانگر تن فقرا و محرومان و سخنش آرامش‌بخش روان هزاران بیمار خسته و رنجور و ناتوان بود. پزشکی که در خیابان کاشانی کنونی، نزدیک ایستگاه خط واحد، خانه داشت و خانه‌اش مطبش بود و مطبش خانه‌ی همگان.

پزشکی که همگان او را به مسکین‌نوازی، هم‌دردی، هم‌راهی و هم‌یاری کردن بیمارانش می‌شناسند. پزشکی که نه تنها حق ویزیت از مراجعین (غالبا تهی‌دست) خویش نمی‌گرفت، بل‌که هزینه‌هایی هم‌چون تهيه دارو، آزمایشات و … و حتی خرج سفر آنهایی که خارج از شهر بودند را نیز از جیب خودش پرداخت می‌کرد. اما سجایای اخلاقی ستایش برانگیز این رادمرد بزرگ خطه لرستان تنها به خصوصیات مردمی و محروم‌نوازی او محدود نمی‌شد. این پزشک مردمی و مبارز نقش تاریخی بزرگ و فراموش نشدنی‌ای در یکی از سیاه‌ترین دوره‌های استبداد در مملکت ما ایفا کرد. به خواندن ادامه دهید →

متن صحبت های صمد بهادری طولابی در مراسم بزرگداشت دو روز تاریخی، یعنی ۴۴مین سالگرد رستاخیز سیاهکل (۱۹بهمن۱۳۴۹)  و ۳۶مین سالروز قیام پرشکوه بهمن ۱۳۵۷ در استکهلم ـ سوئد

با درود به حضار محترم.

ضمن گرامی داشت یاد و خاطره رزمندگان سياهکل که درمقطعی از تاريخ کشورمان در تاريکی چون ستاره درخشيدند و راه رهايی را روشنی بخشيدند، چهل و چهارمین سالگرد رستاخیز سیاهکل و سی و ششمین سالروز قیام پرشکوه بهمن را گرامی می دارم.

به عنوان کسی که پدرش را جمهوری اسلامی در ۱۴ بهمن سال ۱۳۶۰، اعدام نموده و در زمان تيرباران پدرش کودکی بيش نبوده قرار است با شما در مورد رستاخيز سياهکل صحبت کنم. با توجه به آنچه که گفتم روشن است که قصد دارم در مورد رويدادی سخن گويم که سال ها بعد از وقوع اش، با آن آشنا شده ام. از آنجا که پدرم رفيق «محمد حسن بهادری طولابی» يک فدايی بود. من هم به عنوان تنها بازمانده او، از وقتی که خودم را شناختم طبيعتا به پرس و جو پرداختم تا پدرم و دلايل اعدام او و در نتيجه سازمان چريک های فدايی خلق را بشناسم. از طريق همين پرس و جوها بود که خيلی زود با اين رويداد بزرگ تاريخی آشنا شده و کنجکاو شدم که درباره اش مطالعه و تحقيق کنم.

بزرگداشت ۴۴مین سالگرد رستاخیز سیاهکل و ۳۶مین سالروز قیام پرشکوه بهمن، استکهلم ـ سوئد

به خواندن ادامه دهید →

به خواندن ادامه دهید →